Preek Preek op de derde zondag van de veertigdagentijd, jaar B, B2003QDR03.html, in de parochies te Heenweg en Hoek van Holland, zo 30 maart 2003, door pastoor Michel Hagen. AMDG

E.L.:             2 Kron. 36, 14-16. 19-23
Ev.:            Joh. 3, 14-21

Homilie

Ik heb iets meegebracht wat u misschien niet allemaal even goed kunt zien. Maar ik zal het uitleggen. Wanneer het even lukt, vier ik Sinterterklaas bij mijn familie. Verleden jaar zat er bij de surprise een wandtegeltje. Mijn zus spaart die dingen min of meer. Deze keer dacht ze: ‘Dit is er een voor Michel’. Wanneer u de spreuk hoort, zult u begrijpen waarom ze dit tegeltje aan mij wilde geven, en waarom ik het vandaag heb meegebracht. De spreuk luidt alsvolgt:

    Wil in uw huis - aan Christus’ kruis
    de plaats van ere geven
    en menig kruis - wordt uit uw huis
    door Christus’ kruis verdreven

Dan denk ik, die gelovigen die in de vorige eeuw dit tegeltje hebben gemaakt en in hun huis hebben opgehangen hebben het Evangelie van vandaag begrepen.

Daarin lezen we: ‘De Mensenzoon moet omhoog geheven worden, zoals Mozes eens de slang omhoog hief in de woestijn’. Misschien moet ik eerst dat verhaal nog even herhalen. Het Joodse volk had het zwaar te verduren gedurende de veertigjarentocht in de woestijn waar onze veertigdagentocht niet meer dan een symbolische verwijzing naar is. Veertig jaar, om te oefenen in geloof, om te wennen aan die onzichtbare God van hun voorvaderen, van Noach en Abraham, van Isaak en Jacob. Maar naarmate het langer duurde en ze minder te eten hadden, werd het gemopper groter, ze kwamen in opstand tegen Mozes en tegen God. Dan breekt er een slangenplaag los. Overal in het kamp duiken giftige slangen op. En plotseling begrijpen ze wat dat betekent. Hun eigen zonden hebben hen in de greep. Hun eigen ongeloof, wantrouwen en opstandigheid heeft de boel vergiftigd.

De gelovige Joden zien in de slangen een teken van hun eigen zonden. Er zijn er al velen gestorven aan de slangenbeten en er lijkt geen kruid tegen gewassen. Dan gaan ze naar Mozes en zeggen: ‘Wij hebben gezondigd tegen God en tegen u’. Dan bidt Mozes voor hen en God zegt: ‘Maak zo’n slang van brons en zet die op een paal. Wanneer ze daarnaar opzien, zullen ze niet sterven’.

Dat is wat we vandaag in het Evangelie hoorden. Wat is er de betekenis van? Het lijkt mij dat als de Joden in de woestijn naar die bronzen slang keken, dat ze zich bewust werden van hun eigen zonden, maar ook van Gods belofte. En daar ging het in de woestijn met name om, dat ze leerden vertrouwen op Gods belofte. Wat dat aangaat zijn ze echt nageslacht van Abraham, die tenslotte ook moest leren vertrouwen op Gods belofte, hoe lang de vervulling ook op zich liet wachten.

Nu naar Jezus. Hij zegt: ‘De Mensenzoon moet omhoog geheven worden, zoals Mozes eens de slang omhoog hief in de woestijn’. Jezus spreekt hier over zijn eigen kruisdood. Wanneer zij opzien naar hem die zij hebben doorstoken, wanneer wij kijken naar de gekruisigde Christus, gebeurt hetzelfde als toen in de woestijn. Wij zien wat de mensen met Gods Zoon hebben gedaan. Dat is de oerzonde van de mensheid, God afwijzen, God niet vertrouwen. Zo wordt Gods Verbond in Vlees en Bloed aan de paal geslagen.

Wanneer je dat in je laat doordringen, dan wordt het zwaar in je hart. Wanneer je Jezus op het kruis ziet en je denkt: ‘Hij is aan het kruis gestorven door onze zonden en voor onze zonden, de zonden van toen, maar net zozeer de zonden van nu’. Dan kan je denken, wat zijn wij slecht, wat is de mensheid slecht.

Maar daar staat het antwoord van God tegenover. ‘Zozeer heeft God de wereld liefgehad, dat Hij zijn eniggeboren Zoon heeft gegeven. - God heeft zijn Zoon niet gezonden om de wereld te veroordelen, maar om te redden.’ Het kruis is het teken dat God tot het uiterste gaat om ons te redden. De allerliefste, de enige absoluut zondeloze, geeft Zich aan ons, terwijl Hij weet wat wij met hem zullen doen. Door zijn mateloze, grenzeloze en tijsdloze liefde, keert Hij dat teken van zonde en slechtheid om in een teken van liefde.

Het kruis van Jezus, is het definitieve teken van Gods alles overwinnende liefde. Wie dat verstaat, die gaat ook anders kijken naar het kruis in het eigen leven. Waar zit jij aan vastgenageld, welk kruis heb je te dragen? Zou het lukken, dat kruis vanuit de liefde om te keren, te maken tot een teken van liefde? En is het in je eigen leven al niet dikwijls zo? Hoeveel pijn kunnen opgroeiende kinderen hun ouders doen? Even ervan uitgaand dat het niet de schuld is van de ouders, want dat zou ook kunnen. Liefhebbende ouders kunnen veel te lijden krijgen van hun kinderen. Maar hoe keert dat dikwijls later om, wanneer zij weer kinderen krijgen. Dan wordt het kruis dat je toen gedragen hebt, uit liefde, met geduld, het teken en de basis voor een nieuwe diepe liefdevolle relatie met je kinderen, omdat ze het gaan verstaan. Met het kruis van Christus is het niet anders.

Nog even terug naar het tegeltje. Mijn zus vond het op de rommelmarkt. Hoe is het daar terechtgekomen? Waarschijnlijk is de inboedel van opa of oma ooit opgeruimd en de huidige generatie heeft deze spreuk niet meer verstaan. Christus’ kruis, dat is niet iets om je huis mee op te vrolijken, dat is niet iets waar je met je vrienden over praat als zij bij jou te gast zijn. Dat kruis is naar de rommelmarkt verdreven. Maar wie dat kruis aanvaardt, mag ontdekken dat daardoor alle kruisen in het leven veranderen, wezenlijk veranderen, door Gods oneindige en eeuwige liefde. Laat ik het versje nog een keer lezen.

    Wil in uw huis - aan Christus’ kruis
    de plaats van ere geven
    en menig kruis - wordt uit uw huis
    door Christus’ kruis verdreven.

Amen. 
 

Terug naar homepage