Preek op oudjaar 31-12-2002, 
31-12-2002, serie 2002-2003

Preek op oudjaar 31-12-2002, B2003ADV10-oud.html
in de parochie van de H. Bartholomeus te Poeldijk,
door pastoor Michel Hagen. AMDG

E.L:     Gen. 12, 1-6a
EV:     Mat. 25, 14-30

Homilie
Tja, lang voordat er oudejaarsconferences op de televisie kwamen, werd er al op oudjaar in de viering gesproken door pastoors, zoals tijdens een Eucharistieviering, een lof of een vesper, en natuurlijk thuis door vaders en moeders of door grootouders. U staat me toe dat ik vanavond niet spreek over de invoering van de Euro, over de dood van Pim Fortuyn, over de val van het kabinet of over bijzondere rampen. Dat laat ik aan anderen over. Zelfs niet over de ontmoeting van de paus met andere religieuze leiders in Assisi, of de heiligverklaringen van dit jaar. Ik wil het dichter bij huis houden, bij onze eigen parochie. Dan gaat het dus niet om de massaliteit van de grote mediaspektakels. Is het niet wonderlijk dat in de tijd van het individualisme, van de persoonlijke vrijheid, het eigen keuze tijdperk, mensen massaal naar dezelfde dingen kijken. Zo blijkt uit de kijkcijfers dat miljoenen kijkers dit of dat programma hebben gevolgd. Misschien zijn veel mensen wel minder individueel en vrij dan ze zelf denken.

Maar vanavond willen we het dus niet hebben over die kijkcijfers, in de kerk gaat het ook niet over kijkcijfers, je komt hier niet alleen om te kijken of te luisteren, kerk zijn is geen radio en tv-programma. Kerk zijn is samenkomen, samen bidden, samen vieren, samen rouwen, samen werken, samen geloven, samen getuigen, samen stand houden in moeilijke tijden, elkaar samen vast houden en samen mee op sleeptouw nemen.

Het is natuurlijk niet voor niets dat we Abraham in de eerste lezing als voorbeeld stellen. “Trek weg uit uw land, uw stam en uw familie, naar het land dat ik u zal aanwijzen.....” Trek weg, dat is zoiets als we met oudjaar meemaken. We laten een jaar achter ons, en als je verder gaat, moet je nadenken wat je achterlaat of meeneemt. Abraham moet veel achter laten en dat valt voor hem niet mee. Want om het nieuwe te ontdekken, het nieuwe dat van God komt, moet hij bijna al het vertrouwde loslaten.

U begrijpt dat ik daarmee ook denk aan de komende samenwerking met Monster, met ‘s Gravenzande, Hoek van Holland en Heenweg. Dat betekent loslaten voor u en voor mij. Deze dagen rond kerst konden we dat voor het eerst duidelijk ervaren. Pater Koos Janssen heeft de nachtmis en de mis op kerstochtend gedaan. Ik was toen twee keer in ‘s-Gravenzande. Om daar iets goeds te kunnen doen, moest ik het hier overdragen. Dat is even wennen, ook voor u. Zolang we nog zulke goede vervangers hebben, zullen we maar niet klagen. Maar hoe zal het in de toekomst gaan? Wat moeten we loslaten en wat nemen we mee?

Wat we meenemen is in ieder geval onze eigen vitaliteit, onze inzet, onze saamhorigheid, onze visie en ons vertrouwen dat we er samen zullen komen, net als Abraham. We staan in Gods belofte, zoals Jezus het heeft gezegd: “Ik ben met jullie, alle dagen, tot aan de voleinding der wereld.” We hebben onze talenten gekregen en nu komt misschien wel het moment dat we ze kunnen gaan verdubbelen door ze te delen met anderen. Het is bijvoorbeeld de moeite waard om te zien hoe de afgelopen tijd de vrijwilligers in kaart zijn gebracht. We hebben natuurlijk onze gewone parochieadministratie, maar om een goed inzicht te hebben, zijn de vrijwilligers apart in beeld gebracht. We tellen inmiddels ruim driehonderd vrijwilligers op zo’n 3900 parochianen. En die driehonderd vrijwilligers hebben in ongeveer dertig werkgroepen samen zo’n 386 afzonderlijke taken in de verschillende werkgroepen. Er zijn dus nog heel wat vrijwilligers die meerdere taken op zich hebben genomen.

Dat we als gemeenschap ook buiten de grenzen van onze eigen parochie reiken, blijkt hier uit dat er zo’n twintig vrijwilligers buiten onze parochiegrenzen wonen, die echt bij onze parochie willen horen en hun bijdrage leveren in diverse werkgroepen.

Onze oudste vrijwilliger is zo’n 85 jaar en de jongste 8. Ook is het leuk dat het aantal mannen en vrouwen niet eens zo heel veel verschilt, we tellen onder de vrijwilligers zo’n 170 vrouwen tegenover 130 mannen. Als je zicht wilt krijgen op je talenten als parochie, dan wordt het in deze cijfers al aardig zichtbaar. Onze parochianen zijn gemiddeld ongeveer 47 jaar oud en zo’n 10 % komt wekelijks naar de vieringen. Zou je alle vieringen, inclusief uitvaarten bij elkaar optellen en daarvan het gemiddelde nemen, dan komt daar nog flink wat bij.

De gewone cijfers horen er natuurlijk ook bij. We hebben dit jaar 44 dopelingen gehad, waarvan één volwassene. Er deden 42 kinderen hun eerste Communie en dertig hebben het sacrament van het Vormsel ontvangen. Twaalf stellen zijn in onze kerk in het huwelijk getreden en we telden 46 uitvaarten, die van de Wittebrug niet meegerekend.

Wat ook interessant zou zijn, dat is te weten wat de diverse werkgroepen dit jaar aan belangrijke stappen hebben gezet, nieuwe initiatieven, besluiten, activiteiten. Maar daar hebben we helaas niet genoeg zicht op. De nieuwe initiatieven voor volgend jaar zullen we morgenochtend noemen. Maar duidelijk zijn natuurlijk wel de stappen die we hebben gezet in de voorbereiding op de samenwerking. De komende bijeenkomst op 12 januari in de Leuningjes is daarvan het concrete resultaat, maar de samenwerking gaat dan in feite pas echt beginnen. Net als de wijziging van de mistijden volgend jaar, ook daarover morgen meer.

We kijken of er opvallende besluiten in het bestuur te signaleren zijn. Dan denk ik eraan dat de begrafenistarieven dit jaar niet zijn verhoogd. Ook zijn we opnieuw een onderzoek gestart naar verbetering van de akoestiek en de geluidsinstallatie, die werkzaamheden gaan volgend jaar verder. En omdat leegstand niet gunstig is, is het pand op de grond van de nieuwe begraafplaats tijdelijk verhuurd, voordat het over een jaar of twee definitief gesloopt kan worden. De pastoorsportretten worden gerestaureerd, de financiering is dit jaar met sponsors rond gekomen. De wereldwinkel zal voortaan zes keer per jaar met haar goederen achterin de kerk staan, als een kleine bijdrage aan een rechtvaardigere wereld. Zo zou er nog een behoorlijke lijst met besluiten te maken zijn, maar deze zijn het meest herkenbaar.

Talenten, loslaten en meenemen, oudjaar 2002. Een man riep bij zijn vertrek naar het buitenland zijn dienaars bij zich om hun zijn bezit toe te vertrouwen. Dit zinnetje helpt ons eraan te denken dat wij de beschikking hebben over talenten die niet zomaar van onszelf zijn, maar die ons zijn toevertrouwd. Het geloof is een kostbaar talent dat je wordt toevertrouwd, de Sacramenten, de parochiegemeenschap, de vrijwilligers, dit kerkgebouw, het goede dat we van onze ouders hebben meegekregen, hoeveel talenten zijn ons zomaar gegeven, ja in feite is alles wat we hebben een gave, uiteindelijk hebben we niets van onszelf, hooguit het beetje dat wat we door eigen inspanning hebben bereikt, maar zelfs dat is alleen mogelijk door alles wat we al eerder gekregen hebben.

Opvallend is natuurlijk wel dat wanneer je het in Gods Koninkrijk goed doet, je steeds méér te doen krijgt. Als Abraham op Gods belofte durft te vertrouwen, als hij durft te geloven, dan zegt God: “Ik zal u zegenen en uw naam groot maken, zodat gij een zegen zult zijn. Ik zal zegenen die u zegenen ....” En wat is die zegen uiteindelijk? Jezus zegt het vandaag in de parabel over de talenten aan het slot zo: “Zijn meester sprak tot hem: Uitstekend, goede en trouwe dienaar, over weinig waart ge trouw, over veel zal ik u aanstellen, ga binnen in de vreugde van uw heer.” Over veel zal ik u aanstellen, dat is geen uitrusten, maar juist nog veel meer aanpakken.

Dat gaat natuurlijk over het eeuwige leven, daar zullen we ons definitieve loon ontvangen, dan zal God ons aanstellen over veel dingen en krijgen we onze definitieve plaats in Gods Koninkrijk, in Gods plan met deze schepping, met hemel en aarde. Maar datzelfde wordt ook hier op aarde al enigszins zichtbaar. Als je het goed doet in Gods Koninkrijk, krijg je het alleen maar drukker. Daar kun je tegenop zien, maar daar staat Gods hulp tegenover, zijn woord staat daar borg voor. En het mag natuurlijk ook een troost zijn, als we het dit jaar met God en elkaar wat drukker hebben gekregen, laat dat dan een teken van zijn zegen zijn. Die zegen nemen we mee en de rest laten we achter. Op naar het volgend jaar om verder te bouwen aan Gods wereld, hier in de kerk, thuis, op het werk, in ontspanning en inspanning, in dankbaarheid en vertrouwen. Ik wens u een goed einde van 2002 en alvast een goed begin van het nieuwe jaar. Amen.

Terug naar homepage