Homilie op de vijfde zondag van de veertigdagentijd 
in het jaar A (reeks 2001-2002)

Preek op de vijfde zondag van de veertigdagentijd in het jaar A, serie 2001-2002, 
A2002QDR05.html in de parochie van de H. Bartholomeus te Poeldijk, 
door pastoor Michel Hagen, za./zo. 16/17 maart. 2002, 19.00/10.00 uur.  A.M.D.G. 

Thema:  Kom naar buiten
E.L:   Ez. 37, 12-14
EV:   Joh. 11, 1-7. 17. 20-27. 33-45

Homilie 

Twee weken voor Goede Vrijdag en Pasen. Een boeteviering. Zoals altijd kun je je afvragen wat het effect is. Wat is het effect van de weekendviering, wat is het effect van een boeteviering, wat is het effect van bidden bij de maaltijd, wat is het effect van al die woorden die ouders spreken om hun kinderen normen en waarden bij te brengen, wat is het effect van die bijzondere tekenen en dat bijzondere leven van Jezus? 

Het is als dagelijks voedsel, wanneer dat wordt vervangen door junk food, leeg voedsel, dat snel vult maar geen inhoud heeft, dan zie je mensen ziek worden. Zo is het ook met de maatschappij, als het goede voedsel, leven zoals Jezus, zijn woorden, zijn tekenen, de sacramenten, wegvallen, dan zie je een maatschappij ziek worden. 

Daarom in dit weekend weer een boeteviering voor jong en oud. Iedereen zit hier met eigen gedachten, zorgen, vreugden en verwachtingen. Laten we het even stil maken, misschien de ogen even dichtdoen, even voor jezelf, los van je buurman of buurvrouw, want een gewetensonderzoek gaat over jezelf. 

Zomaar wat vragen, afgewisseld met het refrein: ‘Zie in ontferming naar ons om.’ Laten we met dat refrein beginnen. Hoe bidden wij? Hebben we God nodig of eigenlijk niet zo. Hebben we Gods ontferming nodig of leven we zo dat we het zonder God wel redden en alleen als het nodig is aankloppen. Vergelijken we onszelf even met Marta en Maria. Ook zij bidden, ‘Heer degene die Gij liefhebt is ziek.’ 
Verliezen we ons geloof als Gods hulp langer uitblijft dan wij hadden gehoopt. Mag ziekte, lijden en sterven een plaats hebben in God plan? Of mag dat alleen anderen treffen en niet ons, niet in onze directe kring. Denk ik er wel eens aan dat ikzelf morgen dood kan zijn? Denk ik daar serieus over na. Wat heb ik dan van mijn leven gemaakt? Ben ik vooral voor mijzelf bezig geweest? Mijn studie, mijn carrière, mijn ontspanning, mijn vriendenkring, mijn kaartclub. Vind ik het genoeg dat ik goed ben geweest voor mijn familie en vrienden, is het dat waarmee ik bij God aankom? Of ben ik ook bezig voor anderen, mag het mij wat kosten aan tijd, energie en geld, heb ik oog voor mensen die niet zo prettig vallen in de groep, of vermijd ik ze ook? God wil ons hart raken met zijn liefde, opdat wij open gaan en ons diepste innerlijk naar buiten treedt. Vragen wij om Gods ontferming. 

Zingen wij: Refrein: ‘Zie in ontferming naar ons om.’ 

Volgende week vieren we de Goede Week. We staan dan stil bij het lijden en sterven van Jezus. Wie zich daarin verdiept, staat versteld van zijn ongelooflijke liefde voor ons; helse martelingen, geselingen, een doornenkroon die doordringt tot zijn schedel, een kruisbalk die Hem plat ter aarde werpt. Niemand vangt Hem op, Hij kan zichzelf niet opvangen. Dit is God die voor ons lijdt. Waarom? Omdat de zonde de wereld in haar greep heeft. Zonder de zonde van de wereld, had Jezus dit niet hoeven te lijden. Kijken wij serieus naar de zonde? Ook als het om kleine dingen gaat, of wat de wereld kleine dingen noemt. Is Jezus onze norm voor goedheid en liefde, voor zuiverheid in woord en gedachten, in doen en laten, of zijn wij ook tevreden met minder? Jezus is onze reddingsboei, maar hebben we wel aandacht voor Hem? Vinden we dat we niet meer gered hoeven te worden? Maken we tijd om ons in Jezus’ leven, zijn woorden en werken te verdiepen? Maken we net zoveel tijd voor God als voor de TV, computer en Internet, of net zoveel als voor de sport, of het uitgaan, of de ontspanning zoals de kaartclub, muziek luisteren, jeu de boulle, stappen? Gaan die dingen altijd voor op Hem? Hoeveel tijd geven we echt aan God? Is dat het wat Hij van ons krijgt? Beseffen we dat Hij die reddingsboei geeft, omdat wij het zonder Hem niet redden. Of is het de wereld, de maatschappij die ons opslokt, als een zee van aantrekkelijkheden of zijn het juist de zorgen die ons gevangen nemen? Dan hebben wij Gods ontferming zeker nodig, dat Hij ons losmaakt en naar buiten roept, om te leven in een nieuwe relatie met God en de naaste, een nieuw begin van ons leven. Vragen wij om Gods ontferming. 

Zingen wij: Refrein: ‘Zie in ontferming naar ons om.’ 

Wat is bekering, wat is roeping, wat is genade, wat is eeuwig leven? Het zijn de dingen waar het wezenlijk om gaat, maar het lijken oude woorden, afgedankt, versleten en dus vergeten. Ze zijn vervangen door genieten, carrière, autonomie, hier en nu. De kerk wordt belachelijk gemaakt door de media die steeds op drie of vier onderwerpen blijft hakken. Zonder dat we er erg in hebben doen we mee. We blijven gevangen in onderwerpen als pil en paus, als celibaat en vrouw in het ambt. Maar we vergeten waar het om gaat, jezelf verliezen, niet jezelf zoeken, niet jouw zelfontplooiing, maar zoeken wat God wil, proberen Gods wil te volbrengen. Tegelijk zijn we ons bewust dat schandalen in de Kerk er niet zouden zijn als ook ambtsdragers zich steeds zouden blijven bekeren, als de Kerk niet bang is om gezichtsverlies te lijden, als hooggeplaatsten geen mensen in bescherming neemt die gewoon gestraft moeten worden. De kerk heeft bekering nodig van hoog tot laag, want jonge levens, maar ook ouderen en gemeenschappen worden geschaad. Maar laten we niet schelden op de leiding, want dan vergeten we onze eigen bekering. 

Zijn wij bereid om samen die kerk te vormen, samen met andere mensen die aan zichzelf blijven werken, die bereid zijn vergeving te vragen en te schenken? Zijn wij bereid tijd en energie, bezit en capaciteiten in dienst te stellen van Gods Koninkrijk? Laten we dan de vieringen van de Goede Week niet voorbijgaan. Niet voor mij of omdat het zou moeten, maar voor God die ons zijn reddingsboei biedt. Vragen we aan God, dat Hij ons die mentaliteit van bekering schenkt, meer zicht op wat Hij van ons vraagt, meer bereidheid om de weg te gaan die Jezus ons is voorgegaan. Vragen wij om Gods ontferming. 

Zingen wij: Refrein: ‘Zie in ontferming naar ons om.’ 

Allen hebben wij gezondigd, al hebben we vaak een hekel aan dat woord. Het is de werkelijkheid en het is goed om die voor jezelf te zien. Wie bereid is zijn tekorten te erkennen, zoals we in de schuldbelijdenis zeggen, schuld, soms klein, soms groot, soms met kleine gevolgen, soms met grote gevolgen, soms schuld door wat we zeggen of doen, soms juist doordat we zwijgen en iets niet doen, wie daarmee bij God komt die vindt ontferming en een eindeloos groot en liefdevol Vader-hart. 

Iedereen is uitgenodigd naar voren te komen en met het doopwater een kruisteken te maken. In het kruisteken zeggen we de woorden waarmee we ooit gedoopt zijn. In de naam van de Vader en de Zoon en de heilige Geest, met het teken van Jezus’ lijden en dood, het kruis. Zo vragen we dat we net als bij de doop een nieuw begin mogen maken. 
 

Terug naar homepage