Preek op de derde zondag door het jaar B, serie 1999-2000, B2000ZDJ03.html.
In de parochiekerk van de H. Bartholomeus te Poeldijk, door pastoor Michel Hagen,
za/zo 22/23 januari 2000, 19.00 uur/10.00 uur.  A.M.D.G.

Za. Thema:   Vissers van mensen
Zang  za.:   ReT- en Dameskoor
          zo.:   Kinderkoor, gezinsmis.

E.L.:  Jona.   3, 1-5. 10. / Gezinsmis roeping van Samuel
EV.:  Mc.   1, 14-20

Homilie

We zitten in het begin van het Marcus-Evangelie. Alles staat aan het begin. Jezus begint met zijn verkondiging, de leerlingen beginnen met hun roeping. En het begint meteen spannend. “Nadat Johannes was gevangen genomen.”

Aan het begin tekent zich meteen af dat het niet vanzelf zal gaan. Maar, het past in Gods plan. Jezus wijkt uit, Hij zoekt niet de grootste plaatsen op, Hij gaat nog niet preken in Jeruzalem. Hij zoekt een veiligere plaats op: Galilea.

Misschien hebt u wel eens iets ondernomen dat niet lukte. Dat er tegenwerking kwam. Je kunt met heel goede dingen bezig zijn, en toch allerlei tegenslag ondervinden. Dan zeggen wij: ik snap het niet, ik doe het toch voor God. Johannes de Doper deed alles voor God, hij was als een nieuwe profeet Jona die riep: nog veertig dagen en Ninive zal vergaan. Zo riep Johannes de Doper ook de mensen op tot boete en bekering. Zorg dat je klaar staat als Gods dag komt.

Maar Johannes zal het er niet levend afbrengen. Hoe kan dat nu? Doe je je best en dan loopt het zo af. Zorgt God zo slecht voor zijn personeel?  Of ..... vraagt God dat zijn personeel dezelfde afwijzing meemaakt als God? Of ..... moet je daarvoor Kind van God zijn, of word je het zo?

In ieder geval weet Jezus dat de tegenstander al volop bezig is. Maar Jezus kijkt anders naar de tegenslagen dan wij. Jezus ziet daarin een uitnodiging om het Goede Nieuws ergens anders te gaan verkondigen. Zo gaat het bij Hem met tegenvallers, met problemen. Jezus kijkt hoe ze een plaats krijgen in het plan van de Hemelse Vader, het grotere plan, zo groot dat zelfs dat de plannen van de tegenstander er in passen.

Mede doordat Jezus moet uitwijken roept Hij zijn vissers. Zo is het ook in het dagelijkse leven. Er kunnen allerlei wisselende omstandigheden aan een roeping ten grondslag liggen, menselijk gezien toevalligheden, maar voor God niet toevallig. Jezus wijkt uit en komt zo aan het meer, bij de vissers. Daar klinkt zijn woord, daar begint de Kerk te groeien.

Het is vandaag een goede gelegenheid om het over roeping te hebben. Alhoewel, over roeping spreken in deze tijd valt niet mee. Zoals Jezus in zijn tijd problemen tegen kwam, zo hebben wij die nu. Wanneer je het over roeping hebt, komen alle tegengeluiden met grote hevigheid op je af. Ach de Kerk loopt achter. Jullie moeten het celibaat opheffen. Dan krijg je misschien weer roepingen. U hebt het kunnen lezen in de krant, een vertrekkend pastoor laat deze oproep als testament achter. Maar wanneer we in het Evangelie kijken, dan is dat celibaat helemaal niet zo gek. Jezus is Zelf ongehuwd. Hij roept de vissers om met hen mee te gaan en stuk voor stuk laten ze alles achter. Blijkbaar vindt Jezus dat Rijk van God zoveel waard dat Hij mensen roept om zich daar helemaal aan te geven, helemaal, dag in dag uit, met huid en haar. Vader Zebedeüs kan het niet volgen. Het leven is toch goed zo? Dat Rijk van God zorgt wel voor zichzelf. Wie zorgt er dan voor de boterham? Hij houdt het bij de geregelde inkomsten van de visvangst, de rest is dromerij. De knechten doen hun werk en alles gaat door. Zijn zonen gaan met de Zoon mee en treden in dienst van de hemelse Vader.

In onze tijd zeggen we, laten we de Kerk maar wat aanpassen, de tijden zijn veranderd, zo bereik je niemand meer. Maar ik denk dat de tijden nauwelijks veranderd zijn. Als Jezus in die tijd het celibaat nodig vond voor zichzelf en ook zijn leerlingen daartoe uitnodigde, dan lijkt het me nu zeker zo hard nodig. Roeping gaat altijd tegen het geluid van de wereld in. Niet alleen de roeping tot priester of diaken, tot religieus leven of dienstwerk in het pastoraat. Maar ook de roeping tot het huwelijk. Wie het huwelijk als roeping wil volgen, komt ook dezelfde strenge eisen van Jezus tegen. Wat God verbonden heeft zal een mens niet scheiden. Het menselijk leven en de vruchtbaarheid is door God gegeven, dat vraagt respect en bescherming vanaf het prilste begin. Jezus houdt de tien geboden staande, ook die betrekking hebben op man en vrouw. Gods koninkrijk zit anders in elkaar dan onze maatschappij. Wie de roeping van het huwelijk wil volgen naar het voorbeeld van Jezus zal ook tegen de tijdgeest in moeten gaan. Geen Christen kan zich gezapig laten drijven op de heersende mening. Dan weet je al bij voorbaat dat je niet met Jezus meedoet.

Maar we lezen vandaag niet over de bruiloft van Kana, we lezen over de roeping van de apostelen. Daarom wat extra aandacht aan de bijzondere roepingen. Jezus roept mensen om met Hem mee te werken. Twee bijzondere roeping wil ik dan ook naar voren halen. Het priesterschap en daaraan verbonden het gewijde diakenambt. Om met dat laatste te beginnen. Het is een van de oudste ambten in de kerk. Het apostelambt is het oudste, zij worden later opgevolgd door de bisschoppen. Maar deze hebben in de eerste 100 jaar al helpers rond zich verzameld, dat zijn de priesters en de diakens.

In de zestiger jaren van de vorige eeuw heeft de kerk dat diakenambt opengesteld voor gehuwde mannen. Zij kunnen een deel van de priesterlijke taak overnemen. Zij kunnen dopen, huwen en preken, zij kunnen assisteren bij een begrafenis en met name hun het dienstwerk in de gemeenschap als een bijzondere taak op zich nemen. Maar het feit dat er ook voor het gehuwde diakenambt weinig interesse is, laat zien dat de roepingencrisis niet een celibaatscrisis is. De roepingencrisis is een geloofscrisis.

Vandaag de roeping van de apostelen. Zij worden mensenvissers, om tegen de stroom op te roeien, om Gods woord te doen klinken ook bij tegenstand. Om op de duur net als Jezus hun leven te geven in dienst van Gods Koninkrijk. Voelt u daarvoor? Voelt u zich aangetrokken door dat ideaal? Helemaal echt, in huwelijk, in pastoraal werk, in diakenambt, in priesterschap?

Laten we ervoor bidden, dat Jezus diep in ons hart mag doordringen. Dan zullen wij de weg vinden om, ieder op zijn of haar eigen plaats, ons deel bij te dragen. Hij roept u en mij, ons allemaal. Amen.

Gezinsviering zondag

Steekwoorden in het gesprek met de kinderen tijdens de gezinsmis.

Twee keer een verhaal over geroepen worden.
Samuel en de leerlingen.
- Wie roept jullie weleens?
- Valt er iets op in deze verhalen?
Wat mij opvalt in het verhaal van Samuel is dat hij ook de derde keer nog gaat.
Hij is al twee keer voor niets opgestaan. Maar toch gaat hij weer.

Maar de roeping van de leerlingen is ook een beetje bijzonder.
- Wat valt op?
Ze gaan meteen mee.
- Wie wordt er weleens geroepen als je aan het spelen bent? Kom je? Ga je dan meteen? Dan moet je het spel achterlaten, of je vriendjes of je vriendinnetjes.

De leerlingen worden geroepen en laten alles achter.
- Waar lijkt dat op? Je komt het ook nu nog tegen. Zien jullie het weleens op de TV, vaders laten hun vrouw en kinderen achter en vertrekken.

Inderdaad, bij een oorlog. Daar lijkt dit een beetje op. De leerlingen gaan met Jezus mee. Het lijkt erop alsof Jezus een soort leger verzamelt, maar dan niet om te vechten met wapens, maar om het Goede Nieuws over de hele wereld te vertellen. Het gaat nu niet over het rijk van de koning of de keizer, om een aards leger. Het gaat nu om het Rijk van God, met een heel ander leger. Een leger die de Blijde Boodschap van Gods liefde over de hele wereld verbreidt. Maar het is net zo gevaarlijk als in een gewoon leger. Jezus zal ook later gedood worden.

-

Enkele aanvullende gedachten over geroepen zijn voor de volwassenen. Ieder op de eigen plaats. Man en vrouw, gehuwd en ongehuwd. Groot en klein. Allemaal kunnen we met Jezus meedoen, we worden allemaal door Hem geroepen. Amen.

Terug naar homepage